Van een begrip dat zich als woord overal te pas en te onpas - apropos en mal-à-propos - tussenwerpt, maar zich nooit laat fixeren, kan men op den duur ook ongedurig worden. Wat is dit voor voortvluchtig gedrag, waardoor het toch weer een soort metafysische status nabootst?

Inderdaad is Apropos zelf even machteloos als God. Het duidt alleen een principe aan en zonder handelend subject vermag het niets. Maar Apropos functioneert pas wanneer het subject de autonomie van Apropos ongedaan maakt; wanneer het dus met Apropos een verbinding aangaat. Daarin schuilt een imperatief die even dwingend zou zijn als eertijds de gehoorzaamheid aan God, alleen dan in omgekeerde zin.

Het gaat tenslotte niet om Apropos. Zoals met alle principes moet men zich ook door Apropos niet in de weg laten zitten. Vat krijgt men pas op Apropos wanneer men vat heeft op zichzelf.