Apropos veronderstelt geen systeem van additief-mechanische aard. Niet alleen is het flauw om er 'iets bij te halen', het draagt ook niets bij aan ons begrip van het object in kwestie. Waar Apropos ook toe mag leiden, alle resultaten waren vanaf het begin al aanwezig.

Natuurlijk is het waar dat Apropos op eigen kracht niets vermag; er is altijd een subject nodig, en de richting die wordt ingeslagen is grotendeels van zijn inbreng afhankelijk. De resultaten - die zelf ook altijd weer voorlopig zijn - werpen dan ook niet alleen licht op het voorwerp van aandacht, maar ook op de aard van het subject. Hij is het die de verbindingen tot stand brengt en zich zo een ruimte schept, die groter is dan toen hij begon. Aan het eind is niet alleen het object veranderd, maar ook hijzelf.

Natuurlijk kan men ook de omgekeerde weg bewandelen en de kern proberen te isoleren van de periferie. Maar deze weg is niet zonder gevaar: vooroordelen en een gehechtheid aan het oude ik liggen erbij op de loer. Bovendien wordt er een essentie bij verondersteld, die als zodanig volstrekt waardeloos is: de prima materia, datgene wat een object is ingeschapen, niet wat er van kan worden gemaakt.

Bij Apropos gaat het erom een steeds groter gebied toe te voegen aan het al bestaande. Deze expansiedrift vindt zijn legitimatie in het gebod de gegeven grenzen te doorbreken.

Wie tot de kern van een zaak wil doordringen, doet er daarom beter aan de verhouding van die kern tot wat ermee verbonden is te onderzoeken. De waarde van die verhouding wordt bepaald door zowel de integriteit als het aantal van de tot stand gebrachte verbindingen.