RHCdG

'Ik kom zo bij u!'
Een ober.

Er is een sociologische theorie die zegt dat de eenzaamheid van de mens toeneemt naarmate hij over meer communicatiemiddelen beschikt. Het staat er dus slecht met me voor. En met deze persoonlijke ontboezeming lijkt de toon van dit log meteen gezet.

Hoe is het mogelijk dat het dagboek ooit op deze manier uit zijn strikt particuliere, geheime, letterlijk hermetisch (met een sleuteltje afgesloten!) context kon worden gehaald en tot openbaar bezit verklaard, waar anderen, vreemden NB, hun zegje over konden doen? Is het alleen te danken aan de techniek?
Je zou zeggen van niet. Kunstenares Tracey Emin, die haar eigen beslapen bed met gebruikte condooms en bloed doordrenkt ondergoed ten toon stelde, staat aan het eind van een lange ontwikkeling, waarin de kunstenaar steeds meer zichzelf centraal is gaan stellen. Ze is in essentie een romantisch genie. Maar de exclusiviteit van dat genie kan in een omgeving als deze van de weblogs vanzelfsprekend geen stand houden: we zijn nu, Andy Warhol dixit, allemaal genieën geworden. Zo heeft het persoonlijke, bijzondere, juist op het moment dat het zich aan de openbare ruimte mededeelde, aan bijzonderheid ingeboet. Maar dan heeft het ook geen zin meer om persoonlijke ontboezemingen voor dat doel in te zetten.

Enfin. Ik heb nog 24 uur om 4000 woorden te vertalen en een stuk over Van de Woestijne's Substrata in te leveren. Zondag ga ik in Kreta op zoek naar de Minotaurus en als ik er ontkom ook naar Spinalonga. Als ik ook daar ontkom - maar waarom niet, het is all-inclusive - keer ik de 29e terug. Tot dan!