RHCdG

Sinds 2 mei wordt de vierjarige Madeleine McCann, op vakantie in Portugal, vermist. Heel Portugal is in de ban van het verhaal, en inmiddels ook heel de wereld, nu zij door mensen als Ronaldo, David Beckam, Wayne Rooney (voetballers) Simon Cowell (tv-ster), Richard Branson (zakenman), J.K. Rowling (schrijfster) en wie weet welke andere weldoeners op haar lot is gewezen; samen hebben deze mensen meer dan 4 miljoen euro tipgeld voor haar uitgeloofd.

Hoe moet dit worden begrepen?

Een voorzichtige cultuurkritiek, bij monde van het NOS-journaal, constateerde dat Gerry en Kate, de ouders van het meisje, een convenant met de media gesloten hebben; de BBC beseft zelf onderdeel van het verhaal te zijn geworden. Maar daarmee is dat verhaal niet compleet.

In de ogen van de wereld is er dit aan de hand: een stuk of wat beroemdheden hebben zich verbonden aan het lot van een meisje. Daarmee gaat de interesse niet langer uit naar haar, maar naar hen: wanneer het meisje wordt gered, is niet zozeer zij gered, en zijn niet zozeer haar ouders blij, maar zijn Rowling cs. dat. En omgekeerd natuurlijk: loopt het slecht af, dan is dat rot voor het meisje en haar ouders, maar is het vooral een tegenslag voor die lui, bij wie de gebeurtenis in de mythe van hun leven wordt bijgeschreven, - niet in die van de ouders, wier leven nu eenmaal geen mythe is.

Het verhaal is pas kloppend en compleet wanneer dat feit tot uitgangspunt wordt genomen. Dan is er geen meisje loos, maar wordt er aan een mythe voortgeschreven, die zijn stof vindt in de verdwijning van een meisje. Om die mythe te kunnen doorzien moet het antihistorische karakter ervan ongedaan worden gemaakt en de werkelijke chronologie worden hersteld. Er is niet eerst een vermist meisje en vervolgens een consortium beroemdheden dat zich haar lot aantrekt; er is eerst dat consortium, dan pas het meisje en haar verdwijning, en dan pas de gelukkige of ongelukkige afloop - niet van haar lot, maar van deze episode uit hun leven, dat geen leven is, maar een verhaal dat parasiteert op de angsten en verlangens in werkelijke levens. Wanneer je het zo bekijkt, zie je ineens hoe absurd en misdadig het is van deze 'bezorgde ouders' om zich over haar lot te ontfermen. Daarmee is Madeleine pas werkelijk loos.