Posted on Monday, July 16, 2007 4:26 PM
Het North Sea Jazz Festival werd gisteravond afgesloten, en voor het tweede jaar heb ik het voorbij laten gaan - vermoedelijk toch omdat ik als Hagenaar te blasé ben om ervoor naar Rotterdam af te reizen, en er daar voor mij geen traditie is om te onderhouden; allicht ook omdat je met festivalpubliek niet onder geestverwanten bent maar onder eclectici, - wanneer ze althans voor de muziek zijn gekomen, wat op een evenement als het North Sea lang geen vanzelfsprekendheid is. En ten slotte omdat ik jazz niet meer op de voet volg, en min of meer ben blijven steken in de generatie die me er enthousiast voor maakte: John Scofield, Michael Brecker, Pat Metheny, Herbie Hancock, Joe Zawinul, Wayne Shorter.
Van dat rijtje volg ik alleen John Scofield nog, die zelf niet is blijven steken - maar uit nostalgie en om het een beetje goed te maken wil ik hieronder een filmpje laten zien van een ander: Wayne Shorter in 1985, vlak na het uiteengaan van Weather Report. Ik herinner me het concert als een van de beste dat ik er heb gezien, al is het echte fusion van die dagen, waarin subtiliteit vaak werd prijsgegeven voor intimiderend vuurwerk. Maar Shorter intimideert ook in die context niet; hij luistert, 'schrijft zich in', meer harmoniërend dan solerend.
En dan die kop. Weinigen kunnen zo hun ziel in hun instrument en in de muziek leggen als hij.
Het filmpje toont het openingsnummer van het optreden, 'Plaza Real', van Weather Reports album Procession, dat aan het eind overgaat in 'Footprints' van Davis' plaat Miles Smiles.