Wednesday, November 05, 2008
Zoals ik op Facebook al schreef: ik wrijf vandaag mijn ogen uit, maar de droom dendert verder. En terwijl hier een commissie en een dichtergemeenschap zich over een nieuwe hansworst buigen - het dichterschap staat bij ons in zulk aanzien dat die positie daar vanzelf toe leidt - is vannacht in een ander land een echte dichter des vaderlands opgestaan. Iemand die zijn verkiezing te danken heeft aan zijn gebruik van anaforen, epiforen en rime riche. Iemand bij wie het niet 'om de inhoud' gaat, zoals politici graag beweren, wanneer hij mensen juist met vormen engageert. Iemand, kortom, die de superlatief belichaamt van Plato's droom om filosofen met staatsmacht te bekleden: in Amerika heeft vannacht iemand met poëtische middelen een staatsgreep gepleegd.
De droom beheerst ons nog zodanig dat hij nog niet eens vers in het geheugen ligt, maar de manier waarop deze held aan het eind van zijn toespraak met het koor een beurtzang bedrijft - nota bene op een leus die rijmt op de naam van de zojuist verslagen antagonist - laat geen ruimte voor twijfel: poëzie vermag meer dan welke belastingverlaging ook.